La absoluta carencia de mártires que padece la contrarrevolución cubana, es proporcional a su falta de escrúpulos.
Uno entrega su vida por un ideal que prioriza la felicidad de los demás, no por uno que prioriza la propia. Así que la lamentable muerte de Orlando Zapata, un preso común, regocija íntimamente a sus hipócritas “dolientes”. Transformado después de muchas idas y venidas a prisión en “activista político”, Zapata fue el candidato perfecto para la autoejecución.
Era un hombre “prescindible” para los grupúsculos y fácil de convencer para que persistiera en una huelga de hambre absurda, de imposibles demandas que ninguno de los cabecillas reales tuvo la valentía de mantener. Instigado y alentado a proseguir hasta la muerte -esos mercenarios se frotaban las manos con la expectativa de que muriese, pese a los esfuerzos no escatimados de los médicos–, el cadáver de Zapata se exhibe ahora con cinismo como trofeo colectivo.
Como buitres estaban los medios -los mercenarios del patio y la derecha internacional–, merodeando en torno al moribundo. Su deceso es un festín. Asquea el espectáculo. Porque los que escriben no se conduelen de la muerte de un ser humano -en un país sin muertes extrajudiciales–, sino que la enarbolan casi con alegría y la utilizan con premeditados fines políticos.
Tienen razón al decir que fue un asesinato, pero los medios esconden al verdadero asesino: los grupúsculos cubanos y sus mentores trasnacionales. Zapata fue asesinado por la contrarrevolución.
Cubadebate
2010-02-26
2010-02-17
Zutik Euskal Herria
Ezker Abertzaleak aurkeztutako proposamenaren aurrean erreakzioak ugariak izan dira. ETA aipatuz ari dira unionistak, pentsatuz horrela planteamendu ausartaren aurrean bereganatu egingo dutela. JA! Bertigoa eta ikara sortzen zaie beraiekin zer pasako den pentsatzeak. Ez dute non heltzerik. Ezker Abertzalearekin bat dator gehiengoa, baina ez dute ezer argi, ezta barruko kohesioa ere. Proposamen propiorik ere ez dute. Hatzak arrapatu dituzte askok zeramaten komodidadearen aurrean.
Hala ere, euskal herritarrok mezua jasota, guk dugu hitza eta erabakia ukaezina den iniziatiba potentearen aurrean!
Hala ere, euskal herritarrok mezua jasota, guk dugu hitza eta erabakia ukaezina den iniziatiba potentearen aurrean!
2010-02-16
Wall-Mapu MAPUTXEAK
Lurraren jendea dira maputxeak, eta duintasuna berreskuratzeko borrokan ari dira; haienak izan ziren lurrak, egun, egur ekoizleen eta bestelako lur jabeen esku daude.
Autobuseko leihotik begira, eukalipto eta pinu sailak baino ez dira ikusten, elkarren segidan, elkarren gainean, begiak ere atseden hartzeko astirik bilatu ezinik. Oinez abiatu eta gutxira, hainbesteko berdintasunaren artean, ruca edo etxalde bat ageri da, eta gertuan beste bat. Bertan bizi dira Gulumapuko maputxeak, Andeetako mendirik garaienak umiltzen hasten diren inguruan, gaur egun Txile esaten zaion hegoaldean. Han bizi dena lurraren jendea da, lurretik eta lurrerako sortua. Mapudungun edo lurraren hizkuntzan hitz egiten duten, gaztelaniaz gain. Erlijio eta ohiturak ere eurenak dituzte, denak betiere ama lurrarekiko begirunean oinarrituak, bertatik eta bertarako sortuak.
Lurraren jendea, ordea, lurrik gabe utzi nahi dute, egur ekoizle eta bestelako lur jabeek maputxeen lurretan egiten baitute dirua. Eta gobernuek, poliziek eta epaileek diruaren jendea babesten dute, eta bere duintasunagatik borrokan ari dena atxilotu, torturatu edo hil egiten du.
Borrokatzea beste biderik ez dute maputxeek, beraz; azken urteetan berriz ere indartsu ekin diote, baina mendeak daramatzate borrokan. Lehenik, inken inperioari egin zioten aurre; gero, espainiarren konkista nahiari. Lurraren jendea garaitu ezin, eta haiekin ados jarri beharrean izan ziren espainiarrak. Horrela, Bio Bio ibaitik beherakoak maputxeena izaten jarraituko zuen. Baina XIX. mendeko bigarren hamarkadan hasi zen maputxeen aurkako erasoaldirik bortitzena. Argentinan, Puelmapuko -Argentina aldeko- maputxeak ia desagerrarazi zituzten desertuko kanpainaren bitartez, eta, Andeen bestaldean ere, Txile sortu berriak ez zuen maputxerik nahi -ez, behintzat, maputxe moduan-, eta han ere gogor egin zuten lurraren jendearen aurka. Ondoren, Augusto Pinocheten diktadura garaian, maputxeei lurrak kentzeaz gain, beren izaeraz eta jatorriaz lotsarazi nahi izan zituzten, beren hizkuntza ia desagerrarazi eta herri sentimendua ia galarazteraino.
Demokraziarekin gauzak ez dira asko aldatu, eta lurrak berreskuratzen dabiltzan maputxeak atxilotu egiten dituzte. Baina maputxeek berenean jarraitzen dute, beren lurrak, hizkuntza eta duintasuna berreskuratu nahian, eta azken urteetan maputxeen aldeko hainbat talde sortu dira; horien artean, Coordinadora Arauco Mallenca (CAM).
Autobuseko leihotik begira, eukalipto eta pinu sailak baino ez dira ikusten, elkarren segidan, elkarren gainean, begiak ere atseden hartzeko astirik bilatu ezinik. Oinez abiatu eta gutxira, hainbesteko berdintasunaren artean, ruca edo etxalde bat ageri da, eta gertuan beste bat. Bertan bizi dira Gulumapuko maputxeak, Andeetako mendirik garaienak umiltzen hasten diren inguruan, gaur egun Txile esaten zaion hegoaldean. Han bizi dena lurraren jendea da, lurretik eta lurrerako sortua. Mapudungun edo lurraren hizkuntzan hitz egiten duten, gaztelaniaz gain. Erlijio eta ohiturak ere eurenak dituzte, denak betiere ama lurrarekiko begirunean oinarrituak, bertatik eta bertarako sortuak.
Lurraren jendea, ordea, lurrik gabe utzi nahi dute, egur ekoizle eta bestelako lur jabeek maputxeen lurretan egiten baitute dirua. Eta gobernuek, poliziek eta epaileek diruaren jendea babesten dute, eta bere duintasunagatik borrokan ari dena atxilotu, torturatu edo hil egiten du.
Borrokatzea beste biderik ez dute maputxeek, beraz; azken urteetan berriz ere indartsu ekin diote, baina mendeak daramatzate borrokan. Lehenik, inken inperioari egin zioten aurre; gero, espainiarren konkista nahiari. Lurraren jendea garaitu ezin, eta haiekin ados jarri beharrean izan ziren espainiarrak. Horrela, Bio Bio ibaitik beherakoak maputxeena izaten jarraituko zuen. Baina XIX. mendeko bigarren hamarkadan hasi zen maputxeen aurkako erasoaldirik bortitzena. Argentinan, Puelmapuko -Argentina aldeko- maputxeak ia desagerrarazi zituzten desertuko kanpainaren bitartez, eta, Andeen bestaldean ere, Txile sortu berriak ez zuen maputxerik nahi -ez, behintzat, maputxe moduan-, eta han ere gogor egin zuten lurraren jendearen aurka. Ondoren, Augusto Pinocheten diktadura garaian, maputxeei lurrak kentzeaz gain, beren izaeraz eta jatorriaz lotsarazi nahi izan zituzten, beren hizkuntza ia desagerrarazi eta herri sentimendua ia galarazteraino.
Demokraziarekin gauzak ez dira asko aldatu, eta lurrak berreskuratzen dabiltzan maputxeak atxilotu egiten dituzte. Baina maputxeek berenean jarraitzen dute, beren lurrak, hizkuntza eta duintasuna berreskuratu nahian, eta azken urteetan maputxeen aldeko hainbat talde sortu dira; horien artean, Coordinadora Arauco Mallenca (CAM).
2010-02-12
Venezuelarekin elkartasuna
Iraultzaren aurkako bortzakeri faxistak azken hilabete honetan 3 hildako utzi dizkigu Venezuelan. Urtarrilaren 25 eta 26 bitartean Chavezen aurkako frankotiratzaileek 16 urtetako eta PSUVeko Yorsinio Carrillo gaztea erahil zuten gobernu bolibarraren aldeko manifestazio batean parte hartzen zuen bitartean. Balek Marcos Rosales ikaslearen biziarekin ere bukatzeaz gain, beste 32 pertsona zauritu zituzten., Egun batzuk geroago, Otsailaren 5eko goizaldean, neonazi bik arma zurien bitartez erahil zuten Luis “Rachel” Chirinos antifaxista eta musikari Caracartarra.
2010-02-08
"Haití y la hipocresía del capitalismo"
[Gontzal Martinez de la Hidalga*] En estos tiempos de crisis del capitalismo las grandes empresas tienen pérdidas y el capital se tambalea. Este sistema corrupto y cruel lucha por continuar existiendo. ¡Ojalá no lo logre!
Pero lo que no está en crisis es la hipocresía, otro de los ejes de este sistema además del dinero. Se siente rabia y asco cada día al leer y oír los análisis de los medios de comunicación vinculados a las grandes empresas. Ahora toca sufrir con las noticias de los grandes logros de la solidaridad de los países desarrollados industrialmente, que no humanamente, en su intento por salvar a los pobres haitianos.
Pero lo que no está en crisis es la hipocresía, otro de los ejes de este sistema además del dinero. Se siente rabia y asco cada día al leer y oír los análisis de los medios de comunicación vinculados a las grandes empresas. Ahora toca sufrir con las noticias de los grandes logros de la solidaridad de los países desarrollados industrialmente, que no humanamente, en su intento por salvar a los pobres haitianos.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)
